روایت شناسی عرفانی: بررسی کتاب ساختار داستانی حکایت های عرفانی

این مقاله، کتاب ساختار داستانی حکایت های عرفانی را از دیدگاه رهیافت روایت شناختی بررسی و نقد می کند. ابتدا به سنت تبدیل رساله های دانشگاهی به کتاب اشاره می شود که در سالیان گذشته رشد فزاینده و البته پذیرفتنی داشته است. سپس، از سازگان کتاب که در نه فصل تنظیم شده، ذکر به میان می آید و آنگاه، هر فصل و به ویژه مباحث مربوط به دستور زبان روایت، به تفصیل مرور و بررسی می شود. از آن جمله است مباحث مربوط به روایت، پی رنگ، زاویه دید، شخصیت پردازی، زمان و الخ. البته، نقطه ضعف کتاب این است که این مباحث را از دیدگاه نظریه های سنتی روایت پردازی بحث کرده و از منابه جدید کمک نگرفته است. این مفاهیم همگی در فصل دوم کتاب بحث شده اند. بخشی دیگر از مقاله، مسایل مربوط به بینامتنیت را بررسی می کند که اساس فصل سوم کتاب است. از جمله مهم ترین نتایج، یکی این است که گرچه کتاب نثری روان و سلیس دارد، به مسایل فنی روایت شناسی و بینامتنیت کم تر توجه کرده و عمده دلیل این امر نیز فقدان منابع کارآمد و روزآمد است.